மூடப்பட்ட மனச்சிறைக்குள் நான்

உன்
உணர்வுகளை நான் 
ஆராதிக்கிறேன்
பகல் பொழுதில் 
நீ காணும் 
சொப்பனங்கள்
என் உள்ளத்து
உணர்வுகளை

கைதி

என்
மனக் கூட்டுக்குள்ளே
ஏனோ நீ
என்னும் எனது
நட்புக் கைதியாக

என் ஆசிரியை

திருமலை வளனார் பாடசாலை

நான்

நினைவுகளால் 
மீட்டுகிறேன் தினமும்

இன்றைய ஒவ்வொரு 
முயற்சியிலும் 
நான் 
வெற்றியோடு முன்னேறுகையில்

உன்  திருவுரு 
என்முன்னே என்னை 
ஆசித்துக்கொண்டிருக்கிறது

என்னிடம் பயின்றோரின்

குளிர்மையான 
வாய் மொழிகளில்
நான் பூரித்துபோகிறேன்

அப்போதும்

என்னுள் ஓர் 
உணர்வு

உன் கரங்கள் 
என் கரம் கோர்த்து

எனை வாழ்த்துவதாக
அன்று உன்கரம் 
என்கரம் பற்றி

அகரத்தை 
உருவாகியதால் தான்

நான்

இன்று சிகரத்தில்

நீ எங்கிருக்கிறாயோ

அன்றேல் 
இப்புவியில்

என்றும் நீ என்னுள்

வியாபித்திருக்கிறாய்

என்ன........

யாரிவளோ என 
சிந்திக்கிறாயோ

இவள் யாருமல்ல

என்னில் 
கல்வி விதையை 
பயிரிட்ட

திருமலையின் சூசையப்பர் 
பாடசாலையின்

ஆசிரியை 
திரேசம்மா தான்

வேதமும் கீதையும்

நான் தட்டவில்லை

உன் இதயக் கதவுகள்

எனக்காய் திறந்து என்னை

உள் வாங்கிக்கொண்டன

கேட்கவில்லை

உன்னை எனக்கு தந்தாய்

தேடவில்லை

நீயாகவே கிடைக்கப் பெற்றாய்

சமுக அந்தஸ்தும்

உறவுகளின் பற்றும் உன்

முகத்திரையை மறைக்க

நீ

கீதையை எனக்கு

உபதேசம் செய்கிறாய்

எது இன்று உன்னுடையதோ

அது நாளை

வேறொருவருடையதாகும் என்று?........

திசை மாறிய பயணம்

உன்

கால் தடங்களை
தொடர்ந்தே
என்
பாதச் சுவடுகள்
நகர்ந்தன
அப்போது....
இந்தப் பாதையில் தான்
எமது பயணம்
ஆயுள் முழுக்க என்றாய் நீ....
ஏனோ
இன்று உனது
பயணத் திசையை
திடீரென மாற்றி விட்டாய்
இப்போது.....
எனது
பயணத் திசை
எதுவென்று அறியாது
தடுமாறுகின்றன
பாதங்கள்...........